Werkbezoek FBM

De eerste keer een weekje vrijwilligerswerk bij Fundación Benjamín Mehnert samen met Dineke. Teveel indrukken om kort te omschrijven, dus ga er even voor zitten om dit verhaal te lezen…

Aan komen rijden bij FBM is al indrukwekkend met de hoge muur met heftig uitziend prikkeldraad erop. Dan weet je meteen dat dat is om ongewenste mensen buiten te houden. Daarna volgt de grote elektrische poort en een extra poortje zodat er een sluis ontstaat.
Daar stonden we dan op het parkeerterrein wat ik al wel kende van foto’s en filmpjes. We werden opgevangen door Corné die ons een rondleiding gaf. Super fijn, want dat was gewoon in het Nederlands en met een stortvloed aan info is dat net wat makkelijker.

We zijn langs de kennels met mama’s met puppies gelopen, langs de granjas (kleine paddocks met stenen huisjes) waar gemiddeld 5-6 honden per verblijf zitten. In de huisjes staan manden, water en hangen voerbakken. De honden kunnen dag en nacht in en uit lopen, spelen en uiteraard hun behoeften doen, waarvan wij later de hopen zouden gaan opruimen.

We hebben gekeken in het hondenhotel, waar mensen voor dagopvang of vakantie hun honden tegen betaling kunnen onderbrengen, één van de manieren waarop FBM inkomsten heeft voor de verzorging van alle honden, betalen van het personeel en onderhoud van de gebouwen en het terrein.
We zijn langs alle kantoren en behandelkamers geleid en even aan iedereen voorgesteld die daar op dat moment aanwezig was. Teveel namen om te onthouden, maar iedereen heette ons vriendelijk welkom. Het is mooi om te horen dat er meerdere dierenartsen werken bij FBM gedurende de dag en dat er een orthopedisch dierenarts komt wanneer dat nodig is. Die behandelt de honden in principe ter plekke, maar als het gecompliceerd is, wordt de hond naar zijn praktijk in Sevilla zelf gebracht. Veel honden betekent veel zorg in de shelter zelf, maar ook worden er bijna dagelijks gewonde of zieke honden binnengebracht.

In FBM zijn er veel kennels…. op zich ruime kennels, maar de kennels zijn anders dan de granjas. Er is een gang met kennels buiten die gedeeltelijk overdekt zijn en waar achterin over de breedte van de kennel een binnenhok met manden is. En dan is er de grote hal met nog meer kennels. De honden in de kennels gaan met hun eigen groepje 1x per dag naar 1 van de veldjes buiten. Dat gaat door de kennel open te zetten en de honden rennen dan naar de veldjes. Dat geeft behoorlijk wat tumult en onrust, maar je ziet de honden met veel plezier naar de veldjes rennen en op de veldjes zie je ook dat er gespeeld wordt. Natuurlijk wordt er ook stoer gedaan naar de buren, maar dat is lekker makkelijk met een hek ertussen.
Dan is er natuurlijk nog de kliniek waar alle honden verblijven die zorg nodig hebben. Als hun conditie het toelaat (en het weer ook), dan kunnen zij lekker buiten vertoeven.

Momenteel is het vol in FBM, overvol kan er wel gezegd worden, want er zitten maar liefst zo’n 750 honden. Laat dat getal even bezinken…
750 vooral Galgo’s, wat Podenco’s en wat mixen. 750 honden in slechts 1 shelter! 750 honden die afgedankt en gedumpt zijn, terwijl de galguero’s maar blijven ontkennen dat dit zo massaal gebeurt. Als je al die honden ziet en dan hoort dat er ook nog honden op een wachtlijst staan om te worden opgenomen, dan gaat je bloed koken van boosheid. Hoe kan dit blijven bestaan?! Hoe kunnen die jagers zó met deze prachtige honden omgaan?! Waar hebben deze dieren dat aan verdiend?!

Maar ook komt het grote respect voor de mensen die zich ter plekke al jaren met grote liefde en passie inzetten! Ze zitten er letterlijk tussen en met hun neus bovenop… en toch blijven ze strijden en zich inzetten voor de honden. Daar heb je in een shelter een goed en sterk team voor nodig, denk ik. Wij, Dineke en ik, hebben het team aan het werk gezien en het is duidelijk dat ze echt een familie zijn met een missie.
Uiteraard werden we ook aan het werk gezet, want tenslotte is dat waar we voor kwamen. Onze taak werd de kennels van de mama’s met puppies schoonmaken en de granjas. We zijn niet helemaal onbekend met dit werk, dus spullen mee en gaaaaaaaaaaaaaan!

Het leuke is dat je dan heerlijk tussen de honden loopt en heel veel kunt knuffelen. Er zitten heerlijke vrije blije honden tussen die je gewoon in je nek springen van blijdschap, anderen zijn wat rustiger in hun aandacht vragen en natuurlijk lopen er honden tussen die uit de buurt blijven en je een eng mens vinden. Als je 6,5 dag in dezelfde groepen rondloopt, dan zie je een aantal van die honden toch wat dichterbij komen en contact maken. Die zijn onzeker, maar ook nieuwsgierig en iets lekkers kan helpen in het contact. Dat is mooi om te ervaren. Natuurlijk zijn er honden die je niet kunt benaderen en die bij iedere beweging op de loop gaan. Dat is sneu om te zien, want je wilt ze zo graag laten ervaren dat er ook veel lieve mensen zijn die ze geen pijn doen. Maar dat vraagt meer tijd, tijd die wij daar gedurende een week niet hebben, maar in een opvanggezin of in een eigen thuis kunnen deze honden nog veel aan vertrouwen winnen.

We hebben dus alle dagen poep geschept bij de honden in de granjas en de binnenruimtes zijn steeds goed bijgehouden door Dineke. Het schoonmaken van de ruimtes van de mama’s met puppies en nog een paar andere honden die daar zaten, was een grotere uitdaging. Man, man, wat kunnen die kleine dingen er een bende van maken… heerlijk door de poep hobbelen en dan vervolgens lekker tegen je op springen. Het is natuurlijk super leuk om tussen die kleintjes te lopen, maar ook oppassen dat je er niet bovenop staat of erover struikelt. Het kan je een paar veters kosten en even knabbelen op je broek vinden ze ook leuk, maar voor de pups is het contact met mensen erg belangrijk om te wennen aan ons 2-beners.

Omdat de pups op dat moment nog erg jong en kwetsbaar waren, was er een vaste volgorde van schoonmaken. Helaas zag ik de eerste dag al een pupje dat duidelijk niet in orde was en heb meteen iemand erbij geroepen. De pup is meegenomen en aan een infuus gelegd, want het had Parvo. De dag dat we vertrokken waren de andere 3 pups bij de zelfde mama ook ziek en zijn opgenomen in de kliniek. We weten dat ze er allemaal doorheen zijn gekomen en dat is fijn. Maar van de 2 andere mama’s hebben niet alle pups het overleefd nadat bleek dat ze ook besmet waren. Heel verdrietig als je die kleintjes nog hebt zien spelen en aan je veters hebt zien trekken. Er is door de medische staf alles aan gedaan om alle pups er bovenop te helpen, alleen soms lukt dat niet. Dat is voor het FBM-team ook slikken.

Sowieso hebben we ervaren dat de honden goed geobserveerd worden en er meteen wordt behandeld als dat nodig is. Ik heb een hond gezien met een ontstoken neus van een klein gaatje in de neus en een andere met een ontstoken teen, ben iemand gaan waarschuwen en meteen werden de honden meegenomen in de medicijnronde voor een kuur antibiotica. Wat ook super fijn is, is dat de honden altijd brokken tot hun beschikking hebben. Het is misschien niet de meest smakelijke brok, maar als ze trek hebben kunnen ze eten en dat geeft ruimte voor de meer bange honden om ook te eten. Er is geen strijd nodig voor het eten.

Terwijl we daar druk aan het werk waren liet de dochter van Dineke weten nog een leuke Podenca te zoeken voor bij hun huidige hond. Dat is natuurlijk super leuk om te doen, dus wij op speurtocht langs en in de kennels met Podenco’s. Dit jaar hebben ze ook veel Podenco’s zitten, werd ons verteld. Na de nodige foto’s en filmpjes doorsturen, viel de keuze van Dineke haar dochter en schoonzoon op Carry. Een lief vrolijk en gezellig dametje met een hele goede eetlust… lees: “gezellig rond”.

Ook hebben we gekeken bij Marisela, een Podencomixje op leeftijd met een nare wond op haar koppie. Er had iemand adoptie aangeboden, maar wilde nog wel weten of Marisela die lange reis zou kunnen maken, gezien ze ook vestibulair syndroom had. We mochten Marisela meenemen naar het parkeerterrein en ons werd duidelijk dat ze nog best fief is. De manager van FBM bevestigde dat ze de reis zou kunnen maken en zo konden we ter plekke ook Marisela reserveren. Iedereen van het team helemaal blij voor beide hondjes!

Uiteraard hebben we vóór vertrek naar FBM een inzamelingsactie opgezet en die heeft in totaal € 935,- opgeleverd. In overleg met Rocio, de manager, zijn met dat geld 2 medische facturen betaald van 2 pootamputaties. Eentje van een achterpoot bij Galga Elvira en een voorpootje bij Podencaatje Rodolfa. Nogmaals super bedankt aan alle mensen die hebben bijgedragen aan het mooie bedrag om FBM te kunnen ondersteunen op deze manier!

Na het schoonmaken van de puppykennels en het poep scheppen in de granjas, zijn we een paar maal in de middag langs de kennels gegaan om wat lekkers uit te delen en in een aantal kennels even tussen de honden te gaan zitten. In de 2e helft van de middag is het schoonmaken daar klaar en is er rust. Als je je rustig beweegt door de gangen, blijft het in de kennels dan ook redelijk rustig en is het genieten om de honden te knuffelen en wat te geven. Maar het is ook zo ontzettend confronterend en terwijl ik dit schrijf heb ik de tranen al weer in mijn ogen, want die vele mooie honden wachten allemaal op een thuis! Toen we in de grote hal een kennel binnen stapten, kwam er een Galga naar me toe en al bibberend was ze zich als het ware in me aan het wringen. Duidelijk geen bange dame, want ik was een totaal vreemde voor haar, maar ze leek te zeggen “Haal me hieruit!”. Terwijl ik daar zat met haar helemaal tegen me aan, liepen de tranen over mijn wangen. Het was dan ook heel fijn om later te horen dat ze al gereserveerd was. Ook al heb ik zelf nu geen plek voor een opvanger of nog een eigen hond… ik heb uiteraard wel genoeg Galgo’s gezien die ik graag mee had willen nemen.

En toen was het de laatste dag en daarmee komt dan het afscheid. Natuurlijk is het fijn om je eigen honden weer te zien, maar eigenlijk wilde ik niet weg. Maar na die week waren Dineke en ik het eens… we komen zeker nog eens terug. Je bent zo welkom en ook zo hard nodig bij FBM. Als jij poep schept, heeft het vaste personeel tijd voor extra dingen die, zeker nu met zoveel honden, anders blijven liggen. We hebben gezien hoe alle mensen bij FBM zich vol passie inzetten voor de honden, dat was echt voelbaar! Wat een kanjers!

Gr. Carin