Werkbezoek PAWS Ierland

Het was alweer te lang geleden dat we een bezoek aan PAWS Animal Rescue in Ierland hebben gebracht, maar afgelopen week was het eindelijk zo ver.

Het Ierse asiel is niet te vergelijken met een groot asiel in Spanje. Dit asiel is klein maar helaas ook ontzettend overbevolkt; er is plek voor 40 honden maar er zitten er 90. Het wordt gerund door een team van 5 mensen die gedurende 7 dagen in de week rouleren, en ook hier kan je niets anders doen dan je petje diep voor hen af te nemen.

Wij arriveerden in de ochtend terwijl er al druk gevoerd werd. In een van de buitenkennels zat een verslagen uitziend, klein zwart windhondje; de avond ervoor met een stuk touw om haar nek aan komen lopen bij de moeder van één van de medewerkers. We waren net aan de slag toen de eerste ‘klant’ zich aandiende: een boer die 4 pups van 8 weken oud kwam afgeven, hij had er niets aan en de moeder was er klaar mee. De pups zaten onder de vlooien en moesten natuurlijk gelijk behandeld worden. Terwijl daar 1 medewerker mee bezig was, werden door de andere medewerkers 90 voerbakken gevuld. De honden zitten bijna allemaal met 2 in een kennel, soms met 3. Daarnaast zitten er door het ruimtegebrek ook nog honden in grote benches in de gang. Dan moet je ook nog goed opletten welke hond medicatie door het voer moet krijgen, welke iets extra’s krijgt of juist wat minder. Dit alles gaat in rap tempo maar met opperste concentratie.

Nadat bijna alle honden hadden gegeten, moesten de voerbakken weer worden opgehaald en schoongemaakt. Aangezien het asiel in een moerassig gebied ligt, zijn er ontzettend veel vliegen. Bij het verzamelen van de lege bakken zag je ook dat er in sommige bakken al vliegeneitjes waren afgezet, dus daarom moeten alle bakken 2 x per dag handmatig worden afgewassen.
De drassige omgeving is trouwens ook de reden dat het terrein niet omheind kan worden, en een groot deel helaas onbruikbaar is. Daardoor moet iedereen natuurlijk extra alert zijn op ontsnappingsmogelijkheden, want de groene heuvels lonken vlakbij…

Terwijl wij af aan het wassen waren, ging de bel: een trainer kwam zijn zwarte greyhound afgeven. Was niet meer van belang voor de racetrack. De hond was erg bang en werd eerst alleen in een kennel gezet om even tot rust te komen. Dus al 1 lurcher, 1 grey en 4 pups rijker, en het was nog niet eens 10 uur. Toen we de greyhound goed bekeken bleek zijn bek boven en onder zo ontzettend ontstoken, dat hij per direct op pijnstillers werd gezet. De dierenarts bevestigde aan de hand van de toegestuurde foto´s dat dit een zeer ernstig geval was, en dat bij de grey hoogstwaarschijnlijk al zijn tanden en kiezen getrokken moesten worden.

Vervolgens moesten alle verblijven worden geschrobd en alle manden worden voorzien van een schone deken of een papierlaag. Sommige honden krijgen geen dekens maar een dikke papierlaag, omdat ze soms uit verveling de dekens opeten of in kleine stukjes scheuren. Als deze klus erop zit, wordt bekeken welke honden even een paar uur in een buitenkennel kunnen worden gezet. Hier hebben zij er maar een paar van, en er moet dus worden gerouleerd. De overige honden blijven in hun kennel. Voor ons een mooie taak om steeds per kennel met de honden te gaan wandelen. Het asiel ligt erg afgelegen; je kan een stuk naar links lopen over een smal weggetje of naar rechts, en dat is het. Voor ons lijkt het niets, maar voor de honden is het een kans om uit het geblaf weg te zijn, even met hun poten in het gras te lopen en nieuwe luchtjes op te doen. Ook mogen ze voorlopig een stukje weiland gebruiken om de honden in te laten rennen. Onder de wandeling maakten we wat nieuwe foto´s van de honden, en dan weer terug voor de volgende honden. Verder hebben we wat was gedaan, en geknuffeld met de honden want ook voor deze honden is het van belang dat zij bekend raken met vriendelijke aanrakingen. In de middag volgt er weer een voerronde, bakken afwassen en worden de honden klaargemaakt voor de avond. Dan is het weer puzzelen waar alle honden te laten. Naast benches in de gang, hebben zij ook een auto omgebouwd met 4 kennels erin waar honden in verblijven.

De volgende ochtend hielden wij ons met dezelfde klussen bezig, en ook nu weer klonk al vroeg de bel: een trainer kwam 4 afgedankte greyhounds afgeven. Kort daarna stond er weer iemand aan de poort, en werd er een oude chihuahua van 12 jaar afgegeven door de eigenaresse. De vacht van deze hond zat vol klitten, de tanden zaten allemaal los, er kwam vies vocht uit de neus en de nagels waren extreem lang. Dus hoppetee, in 1 rechte lijn naar de dierenarts. Wij vroegen of PAWS ook wel eens ‘nee’ verkoopt, en de medewerker van het asiel gaf aan dat dit eigenlijk nooit gebeurt omdat zij weten wat er dan met de honden gebeurt. Ook hier draaien mensen hun hand er niet voor om om dieren te dumpen of te doden.

Met deze gedachte gingen we weer aan de slag. Deze dag konden er een paar greyhounds gewassen worden. Veel hebben een echte dikke ‘kennel coat’ wat voornamelijk dood haar is. Terwijl ze gewassen werden, werden ook gelijk oren gereinigd en nagels geknipt. Sommige greys hadden ook wat akelige plekjes op de huid door de betonnen ondergrond waar zij op hebben moeten verblijven bij de trainers, en alles werd vakkundig verzorgd. Terwijl we bezig waren met alle klussen, ging constant de telefoon met hulpvragen. Sarah, de kennelmanager, is dan ook de hele dag bezig om hulplijnen in te zetten, oplossingen te bedenken etc.

PAWS heeft een extreem hoge dierenartsrekening van dik €35.000,- en dit weegt natuurlijk zwaar… De zorg voor de honden gaat natuurlijk altijd voor en daardoor is er in het asiel best wat achterstallig onderhoud. Veel wordt letterlijk houtje-touwtje opgelost. Natuurlijk is er een wensenlijst, zoals het vervangen van alle schuiven tussen de binnen- en buitenkennel of een overdekt losloopgedeelte, maar de opgevraagde offertes pakken ontzettend hoog uit. En als je moet kiezen tussen medische zorg of een goed functionerende schuif, dan is de keuze snel gemaakt.

Aan het einde van onze dag liepen we nog een rondje langs alle hokken en neem je al die vragende ogen nog eens goed in je op. Met een knoop in de maag laat je het asiel weer achter je.

’s Avonds zaten we fris gedoucht achter een koud drankje in de plaatselijke pub te luisteren naar een Iers bandje, terwijl op de diverse schermen greyhoundraces werden getoond. Daar bleek ook weer hoe ontzettend diep racen in de Ierse cultuur zit: in werkelijk elke openbare gelegenheid hangen televisieschermen, waarop van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat races met paarden of greyhounds te zien zijn. In die paar dagen daar hebben we meer wedkantoren dan supermarkten gezien…

Op afstand hebben wij geproost op het fantastische team van PAWS, dat nóóit zeurt, nergens om vraagt, maar steeds doorgaat en alles op alles zet voor de honden: Lynn, Judith, Amy, Molly en Graham, onder de bezielende leiding van Sarah. Hear hear…

Jetteke & Fleur