Hieronder vind je een verslag van een Engelse mevrouw. In de loop van de afgelopen jaren heeft zij meerdere greyhounds geadopteerd. Van te voren was nooit bekend hoe deze greys op haar huishouding met katten zouden reageren. Haar greyhounds komen uit de Engelse asielen en zijn afdankers van de renbanen en de Travellers (zigeuners die van plaats naar plaats trekken en deze honden vaak voor het stropen gebruiken).
De trainingsmethode die zij voor haar greyhounds gebruikte is ook goed op onze galgo’s toe te passen, hoewel wij er aan toe moet voegen dat het verhaal van Stanley, zoals hieronder beschreven, extreem is. Maar ook geeft het aan dat met geduld, tijd en oplettendheid, de jachtdrift van deze honden om te buigen is. In het verhaal is sprake van het gebruik van een bench, dit is iets wat wij als stichting niet voorstaan, zeker niet in het geval van onze galgootjes.
Met dit verhaal hopen we je een richtlijn te kunnen geven. Heb je een of meerdere katten, dan raden we je sowieso aan om gebruik te maken van een muilkorfje, welke te koop is in onze webshop.
Tot nu toe heb ik een aardig aantal greyhounds (wiens achtergrond of katveilige status totaal onbekend waren) in mijn huis opgenomen. We hebben veel andere honden en we hebben veel katten. 6 Van deze katten leven beneden, terwijl anderen het prefereren om buiten het bereik van de honden te leven (onze honden mogen niet boven komen tenzij ze in bad moeten).
Wallace was de eerste greyhound die we trainden en hij was geen groot probleem, hij kon zonder zijn muilkorf binnen een paar dagen. Del was de volgende. Hij arriveerde op 10 jarige leeftijd en dreef me een week lang tot wanhoop. Hij was gemuilkorfd, aangelijnd en we gebruikten een sproeiflacon op spuitstand (meer details over de muilkorf en het aanlijnen hieronder in het verhaal van Stanley). Jessie was de volgende met haar 11 jaar en zij was geen enkel probleem. Toen kwam Stanley en daarna Flo, 10 jaar oud, die totaal geen interesse toonde in het begin, maar een angstaanjagende interesse ontwikkelde na 3 weken. Met haar moesten we terug naar het begin. Sally, 10 jaar oud arriveerde in juli 2004 en zij was geen enkel probleem wat het najagen aangaat, maar zij doet raaaaaarr als een kat op de armleuning springt van de bank waarop zij ligt te slapen.
Dus de hoofdpersoon van dit verhaal is Stanley. Hij arriveerde hier 6 weken nadat we Jessie adopteerden. Voor meer dan 2 ½ jaar was hij haar kennelmaatje en we voelden ons rot toen we hem achterlieten nadat we Jessie ophaalden. Stan was 7,5 jaar oud toen we hem ophaalden. Net als met de anderen kwam hij gemuilkorfd binnen en aan een van ons aangelijnd aan een sterke korte lijn. Ik zweer dat zijn ogen zowat uit zijn kop knalden toen hij de katten zag, ik houd de katten niet apart omdat ik prefereer de situatie te starten zoals ik wil dat deze blijft. En aangezien de katten hier in en uitwandelen als zij believen, is dat hoe we beginnen…maar met een of twee stevige handen aan de lijn!! Stanley is een grote sterke hond en ik moet bekennen dat ik behoorlijk ongerust was toen ik zijn eerste reacties zag.
In principe komt de manier waarop het werkte hier op neer, Stan was ALTIJD gemuilkorfd, behalve waneer we een kamer voor hem vrijmaakten om te eten en te drinken. Hoewel hij ook kon drinken met zijn korf om, was hij ook gemuilkorfd wanneer hij voor de nacht in zijn bench zat of wanneer een van de mensen moest koken, de kamer verliet of wat dan ook. Ik moest hem ook in de bench muilkorven, omdat hij zo fel op de katten was dat hij een kat door de spijlen van de bench zou halen (mijn katten zouden naar de bench lopen om hallo te zeggen). Stan was trouwens de enige die we moesten muilkorven in de bench.
Stan was aldoor aangelijnd en aan een van ons vast gelijnd en NOOIT kreeg hij de kans om achter een kat aan te jagen. Wanneer een van ons hem aangelijnd had, gingen we onze normale gang, of dat nu zitten achter de pc was, koken of tv kijken, maar we hielden altijd een oog open voor een kat die dichtbij kwam. Als de andere persoon aanwezig was gaf deze alarm als een kat naderbij kwam en vanaf welke richting deze kwam enz. Zodra Stan de kat zag begon hij te staren. In het begin was het moeilijk dit staargedrag te doorbreken, maar dan ging ik voor hem staan zodat hij MOEST stoppen met staren. Op het moment dat hij de kat niet meer kon zien, beloonde ik hem met een super vrolijke stem en heel veel knuffels en aaitjes.
Als er ergens een kat liep en hij er naar keek, gebruikte ik mijn donderstem (luid, duidelijk en stevig stemgeluid) en gaf hem het commando LAAT DAT en gaf een kalme, maar stevige ruk aan zijn lijn. Als hij niet wegkeek, positioneerde ik mij net als hier boven weer in zijn gezichtsveld. Keek hij weg en naar mij op, prees ik hem als een gek
Dit ging dagen en dagen door en het was een uitputtingsslag! Op de vierde dag dacht ik dat we vooruitgang boekten omdat Stan op de bank bleef zitten (nog steeds gemuilkorfd maar met een slappe lijn onder mijn voet of om mijn pols). Echter, op die dag verraste hij me totaal door zich perfect te gedragen toen een kat naar ons toeliep en dan plotseling voorover te buigen en uit te halen naar de kat door zijn muilkorf heen. Ik was verslagen! Ik herinner me dat ik die dag dacht, dat het nooit zou lukken en dat we hem terug moesten brengen naar de kennels waar hij al meer dan 2 ½ jaar had zitten wachten. Ik wilde dat dit zou lukken want we hielden al van hem.
Maar goed, we gingen door op dezelfde voet en hij bleef gemuilkorfd voor een volle 16 dagen. We zeiden gedag tegen de lijn na ongeveer 10/12 dagen, maar hielden de korf op zijn snuit voor het geval dat. Op dat moment reageerde hij erg goed op het LAAT DAT commando en als hij een kat zag, wist hij dat hij naar me op moest kijken om te zien wat hij vervolgens moest doen. Ik ging door met de training door het LAAT DAT commando te gebruiken maar nu op een meer normale toon dan mijn Donderstem en altijd gevolgd door het de hemel in prijzen van deze geweldige jongen. Hij leerde te houden van het feit dat hij geprezen werd voor goed gedrag.
De enige momenten dat ik nu extra oplettend ben, is als we het huis binnenkomen en iedereen erg opgewonden is, als ze met knuffels spelen of wanneer ik de achterdeur open zet, zodat ze met zijn allen naar buiten kunnen racen. Dit zijn allemaal momenten dat hij zijn kattenmanieren kan vergeten. Ook is hij niet safe met kleine hondjes en als we naar het park gaan neem ik zijn muilkorf mee voor het geval dat.
Het enige wat ik nu nog graag wil zeggen is het volgende: Het is mijn persoonlijke mening dat als je de katten opsluit, terwijl je gewend bent ze normaal de vrijheid van het huis te geven, dat je enkel het trainingsproces verlengt. Als je de tijd neemt voor een paar weken intensieve training, kan dit alles in relatief korte tijd voor elkaar zijn (ook al is het behoorlijk stressvol!!).
